مادر
نویسنده: الهه امید(جمعه 84/2/9 ساعت 11:5 صبح)

در بیابانی دور،که نروید جز خار،که نتوفد جز باد،که نخیزد جز مرگ، که نجنبد نفسی از نفسی،خفته در خاک کسی!

زیر یک سنگ کبود،در دل خاک سیاه،می درخشد دو نگاه ، که به ناکامی از این محنت گاه کرده افسانه ی هستی کوتاه!

باز،می خندد مهر باز،می تابد ماه باز هم قافله سالار وجود،سوی صحرای عدم پوید راه.

با دلی خسته و غمگین- همه سال- دور از این جوش و خروش ، می روم جانب آن دشت خموش ، تا دهم بوسه بر آن سنگ کبود ، تا کشم چهره بر آن خاک سیاه، و ندرین راه دراز،می چکد بر رخ من اشک نیاز،

می دود در رگ من زهر ملال. منم امروز و همان راه دراز، منم اکنون و همان دشت خموش،من و آن زهر ملال، من و آن اشک نیاز،

بینم از دور،در آن خلوت سرد،- در دیاری که نجنبد نفسی از نفسی – ایستاده ست کسی!

- « روح آواره ی کیست؟ پای آن سنگ کبود که در این تنگ غروب پر زنان آمده از ابر فرود » ؟

می تپد سینه ام از وحشت مرگ،می رمد روحم از آن سایه ی دور، می شکافد دلم از زهر سکوت!

مانده ام خیره به راه،نه مرا پای گریز،نه مرا تاب نگاه، شرمگین می شوم از وحشت بیهوده ی خویش: سرونازی است که شاداب تر از صبح بهار، قدبرافراشته از سینه ی دشت، سرخوش از باده ی تنهایی خویش!

- « شاید این شاهد غمگین غروب،چشم در راه من است؟ شاید این بندی‌ صحرای عدم، بامنش یک سخن است؟ »

من،در اندیشه،که: این سرو بلند،وین همه تازگی و شادابی،در بیابانی دور،

که نروید جز خار،که نتوفد جز باد،که نخیزد جز مرگ،که نجنبد نفسی از نفسی...غرق در ظلمت این راز شگفتم، ناگاه: خنده ای می رسد از سنگ به گوش؛ سایه ای می شود از سرو جدا !

در گذرگاه غروب،در غم آویز افق،لحظه ای چند بهم می نگریم! سایه می خندد و می بینم وای... :مادرم می خندد!...

 « مادر،ای مادر خوب،این چه روحی است عظیم! وین چه عشقی ست بزرگ؟ که پس از مرگ نگیری آرام؟ تن بی جان تو، در سینه ی خاک، به نهالی که در این غمکده تنها مانده ست؛ باز جان می بخشد! قطره خونی که به جا مانده در آن پیکر سرد،سرو را تاب و توان می بخشد!»

شب،هم آغوش سکوت،می رسد نرم ز راه،من از آن دشت خموش، باز رو کرده به این شهر پر از جوش و خروش،می روم خوش به سبکبالی باد.

همه ذرات وجودم آزاد.همه ذرات وجودم فریاد.

      فریدون مشیری / و تشکر از خواهرم زهره